سپاس مخصوص خداوندی است که اول است بدون اینکه اولی بر او پیشی گرفته باشد، و آخر است بدون اینکه آخری برایش متصور گردد.
آنکه دیده بینندگان از دیدارش به عجز اندر است، و اندیشه وصل کنندگان از وصفش ناتوان.
به دست توانایی خویش خلق را بیافرید و به ابتکار خود آنان را جامه هستی بخشید، و سپس به راهی که خود خواست آنها را سوق داد و به دوستی خویش برانگیخت.
در حالی که نه قادرند در فرمان‌های او تاخیر کنند، و نه آنچه انجام آن به تاخیر مقدر کرده به جلو اندازند.

نسیمی از صحیفه.